Ο ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ!

Για δες τε πώς κατάντησα
ο μέγας νταβατζής.
Για μια γυναίκα, τριγυρνώ
άφραγκος, κουρελής.

Την πήρα από τα χαμηλά
της φτώχειας την κατάντια
κι ας γνώριζα πως τα σκατά,
δε γίνονται διαμάντια.

Μέσα στους δρόμους γύρναγε
δινόταν για την πλάκα.
Δεν το κατάλαβα ποτέ,
πως μ' έπιασε μαλάκα.

Την στόλιζα, την ντάντευα
σαν το μωρό στην κούνια
κι αντί να πεί ευχαριστώ
μου κρέμασε κουδούνια.

Πάντα παρών εγώ γι' αυτή
στα δύσκολα μαζί της.
Μα τελικά τί ήμουνα,
μια τρίχα απ' το μουνί της.

Δεν τον μετρούσα τον παρά
μπροστά στην ευτυχία της,
σαν την πηδούσα έτριζε
η πολυκατοικία της.

Φίλος της ήμουν, αδερφός
πατέρας, γιός και μάνα
και το εκμεταλλεύτηκε
η βρώμα, η πουτάνα.

Και τώρα που 'μεινα ταπί
φεύγει και μ' απαρνιέται,
μονάχος έμεινα κι αυτή
αλλού ξενογαμιέται.

Κι έγινα το περίγελο
του κόσμου, ένα σκουπίδι.
Εγώ, που σήκωνα τρακτέρ
με το 'να μου τ' αρχίδι.

Μα την ξεχνώ, και δάκρυα
γι' αυτήν άλλα δε χύνω.
Την γράφω απλά στον πούτσο μου
κι απ' την καρδιά την σβήνω.! ! ! 

ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΛΥΠΕΣ

Δεν με αγγίζει η γρουσουζιά
δεν με πτοεί η κρίση
βγήκε ο ήλιος και χαρά
με έχει πλυμμηρίσει.

Με αγκαλιάζει όπου βρεθώ
και μου χαμογελάει.
Είμαι παιδί του άλλωστε
γι' αυτό και μ' αγαπάει.

Μου φτιάχνει τη διάθεση
στα χάδια του ενδίδω,
αχάριστη δεν γίνομαι,
του τα ανταποδίδω.

Μέσα στα μάτια με κοιτά
κρατώντας μου το χέρι,
μου λέει πως πάλι θα κρυφτεί
δεν ήρθε καλοκαίρι.

Κι εγώ κλαίω κι οδύρομαι
με πιάνει υστερία,
είναι που έχω κι έφεση
στην ηλιοθεραπεία.

Μα ας είναι, κάνω υπομονή
δε θα το βάλω κάτω,
και ας παγώνει ο κώλος μου
σαν παγωτό κασάτο.

ΤΣΙΚΝΗΣΤΕ!

Έχει να πέσει σήμερα
μπριζόλα, παϊδάκι
και δε θα μείνει πουθενά
σουβλάκι για σουβλάκια.

Η τσίκνα θα υπερίπταται
ομίχλη θα σηκώσει
και η κοιλιά απ' το φαΐ
σαν κέικ θα φουσκώσει.

Ξύγκι, γιαουρτοσκόρδιο
θα πρωταγωνιστήσουν
χοληστερίνη, πίεση
κόκκινο θα χτυπήσουν.

Σαλάτα η χωριάτικη,
με φέτα μέσα μπάρα
και η φρατζόλα να βουτά
να γίνετε παπάρα.

Στις φλέβες μπύρα άφθονη
θα ρέει, κρύα κιόλας.
Έχει να πέσει ρέψιμο,
θα γίνει της καριόλας...

AΧ, ΗΛΙΕ....

Πεθύμησα τη θάλασσα,μια αχτίδα του ηλίου.
Το δίμετρό μου το κορμί
ν' απλώσει σαν τη γέφυρα
του Ρίου Αντιρίου.

Να πέσει ο ήλιος πάνω του
και να το κυβερνήσει.
Μαύρο να γίνει, γκάγκανο
χωρίς να ξεφλουδίσει.

Μες στο γιαλό να πλατσουρά
με όλη του τη χάρη,
να κοπανιέται, να γλιστρά
ωσάν το καλαμάρι.

Να ξανοιχτεί στα πέλαγα
και σε ρυθμούς υπτίου,
σφιχτό, πατάτα να γενεί
σαν του Νευροκοπίου.

Καράβια να το προσπερνούν
βαρκούλες και μαούνες.
Να το ζηλεύουν οι σαργοί
τα χέλια κι οι μπαρμπούνες.

Κι όταν θα βγει ακρογιαλιά
λίγο να χαλαρώσει,
αξία θα πάρει η αμμουδιά
εκεί, που θα ξαπλώσει.

Μάταια όμως, η βροχή
ήρθε και ο χειμώνας,
πουλόβερ ντύσαν το κορμί
της Βάνας, της γοργόνας.

Και δεν αντέχει, δε βαστά
ο πανικός το πιάνει,
θέλει μαγιώ και ξώφτερνο
άμμεσα για να γιάνει!

Η ΘΕΑ

                                                                               

 Η ΘΕΑ

Στο δρόμο όπως περπάταγα

το μάτι μου γυρίζει,

όταν θνητός πλησίασε

και μπρός μου γονατίζει.



''Τι θες θνητέ, τον ρώτησα,

που σκύβεις δω μπροστά μου,

σάλια και μύξες γέμισες

τα υποδήματά μου''!


''Την ομορφιά σου προσκυνώ

μ' απάντησε, ζαργάνα,

εσύ δεν είσαι η θεά,

του φέισμπουκ, η Βάνα;''


''Εσύ δεν είσαι η γραφιάς

που χτίζεις στίχους κάστρα,

μοναδική ποιήτρια

κι αρίστη λεξοπλάστρα;''


Και δώστου τα παπούτσια μου

με λύσσα να τα πιάνει.

Που να γνωρίζει ο φουκαράς

ότι ήτανε Αρμάνι.


Απ' τα μαλλιά μια τρίχα μου,

μου το ζητούσε χάρη,

για να την έχει φυλακτό

κάτω απ' το μαξιλάρι.


Τραβάω μια, μπας και σωθώ

και φύγω η καημένη....

''τι είναι αυτή μου λέει μωρή

αυτή είναι λαδωμένη''.


Μια χαρά σου έρχεται

τ' απάντησα σταράτα.

Θα φτιάξεις την πιο νόστιμη

χωριάτικη σαλάτα....

----ΞΥΠΝΑΤΕ----

Συννέφιασε ο ουρανός

μα γι' άλλους πέρα βρέχει,

και ο Έλληνας τη μοίρα του
στον ώμο και να τρέχει.

Κάποιοι τον καταδίκασαν
κι ορίζουν τη ζωή του,
μα αυτός δε ξεσηκώνεται
να δείξει τη ψωλή του.

-----Η ΜΥΓΑ---

Μια μύγα, αλογόμυγα
μπήκε στο σπίτι μέσα.
Μάλλον θα 'ναι του γείτονα
τ' αμίλητου μπουχέσα.

Της κάνω ξούτ, αυτή πετά
την κυνηγώ, δε στέκει.
Της λέω ''πουτάνα αν σε βρω
στο γάμησα το πρέκι''.

----ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ-----

Ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς
παθαίνει μία ζάλη,
όταν βρεθεί στο πλάι μου
γιατ' είμαι καρναβάλι.

Από μικρή φαινόμουνα,
το ξέρω δίχως άλλο,
ότι θα γίνω νούμερο
και μάλιστα μεγάλο.