----ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ-----

Ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς
παθαίνει μία ζάλη,
όταν βρεθεί στο πλάι μου
γιατ' είμαι καρναβάλι.

Από μικρή φαινόμουνα,
το ξέρω δίχως άλλο,
ότι θα γίνω νούμερο
και μάλιστα μεγάλο.


Σαν έβγαινα στην γειτονιά
στην Κοκκινιά, που ζούσα
''έρχεται η Βάνα, φώναζαν,
η βοθροστοματούσα.

Παράπονα έρχονταν πολλά
και έκαναν στην μάνα,
γιατί οι μόνες λέξεις μου
'μαλάκα' και 'πουτάνα'.

Να παίξω όταν πήγαινα
με τ' άλλα πιτσιρίκια,
η αλάνα όλη έτριζε
από τα μπινελίκια.

Αν στα παιχνίδια έχανα
σερνόμουν σαν γουρούνα
κι έτσι δικαίως με 'λεγαν
στριμένη κλαψομούνα.

Μια μέρα ήρθε ο παπάς
σπίτι, θυμάμαι ακόμα,
να πεί στη μάνα, η κόρη της
άσχημο έχει στόμα.

Εγώ όμως του τη φύλαξα
και δεν έδωσα βάση,
απ' το μπαλκόνι του'ριξα
στη μούρη το φαράσι.

Κι όταν μετά τον έβλεπα
πάθαινε μία πλάκα,
σαν τον κοιτούσα κι έλεγα
''γειά σου παπά μαλάκα''.

Μεγάλωνα, δημοτικό
πήγα και πρώτη σ' όλα,
κι ας είχαμε μια σπαστικιά
δασκάλα και καριόλα.

Με ένα χάρακα μακρύ
ξύλινο μας χτυπούσε,
νεύρα πολλά, ο άντρας της
μάλλον δεν τη γαμούσε.

Τον πήρα, και το έκρυψα
κακάριζε σαν κότα,
σαν είδε αντί για χάρακα
στην θέση του, καπότα.

Απ΄το συρτάρι του μπαμπά
την πήρα η κυρία,
δεν ήθελαν άλλα παιδιά
είχανε ήδη τρία.

Τα χρόνια έτσι πέρασαν,
μεγάλη έγινα τόσο,
τα μπινελίκια φίλοι μου
δεν έκοψα ωστόσο.

Στο Λύκειο ξεκίνησα
στα διαγωνίσματά μου,
για υπογραφή τα ποιήματα,
να βάζω τα δικά μου.

Στους τοίχους πάνω τα 'γραφα
στης σόμπας το φουγάρο,
στην τουαλέτα που 'τρεχα
στη ζούλα, για τσιγάρο.

Και μέχρι σήμερα αυτά
γράφω, μέχρι για μένα,
κι ας μου σκοτίζουν το μουνί
κάτι μαλακισμένα.

Καθόλου δεν αγχώνομαι
και ούτε μ' ενδιαφέρει,
τον τίτλο αν φέρω του νταβά
ή αυτόν του νταλικιέρη.

Αυτά θα γράφω όσο ζώ
μέχρι και να πεθάνω,
έχει κανείς σας πρόβλημα
στίχο για να τον κάνω;

Κατάρα δίνω και ευχή
εσείς που μ' αγαπάτε
σαν αποθάνω άγαλμα
κάντε να προσκυνάτε.

Και πάνω στην πλάκα, με χρυσά
τ' όνομα το δικό μου,
και χαραγμένο δίπλα του
ένα τετράστιχό μου.

''Υπήρξε πολυτάλαντη
αρίστη, μέγα πένα
και χέστηκε άμα γι' αυτό
δεν έπεισε κανένα''.