'ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΖΥΓΑΡΙΑ''

Στη ζυγαριά ανέβηκα,
ζητούσα λίγη δράση,
με το 'να πόδι στάθηκα
φοβήθηκα μην σπάσει.

Ρίχνω κλεφτή, μισή ματιά
μην μου 'ρθει η ζαλάδα,
κι έγραφε ''error, γρήγορα
στόπ το φαΐ κουράδα''.

Κατέβηκα δειλά - δειλά
μην πάθω υστερία,
είπα θα βάλω πια φραγμό
στην τόση λαιμαργία.

Μα πώς να βάλω σκέφτομαι
στο στόμα τις αμπάρες!
Ζω κι αναπνέω για τα γλυκά
για σάλτσες με παπάρες.

Μία τομάτα δε γίνεται
καλέ να με χορτάσει,
εγώ θέλω στην πλάκα μου
τουλάχιστον καφάσι.

Να βάλω λέν για νοστιμιά
και λίγο αγγουράκι,
μα είν' το ίδιο βρε παιδιά
με το βρωμοσουβλάκι;

Πώς στην πατάτα τη βραστή
βαθμό να βάλω δέκα.
Γουστάρω την τηγανιτή
και της γαμώ τα πρέκια.

Που βάζω πάνω δυο αβγά
και φέτα ένα βαρέλι,
της πουτανάρας γίνεται
στενάζει το καρβέλι.

Και πώς να κόψω τα γλυκά
δεν το μπορώ σου λέω,
τα βλέπω και σαν το μωρό
απ' τη χαρά μου κλαίω.

Χωρίς αυτά νοιώθω μισή
ανήρ με ένα αρχίδι.
Εγώ θα 'πρεπε γκόμενο
να είχα τον Παυλίδη.

Τρώω σοκολάτα κι όλα μου,
τα όργανα χορεύουν.
Δε θα 'πρεπε και τα χαρτιά
να τρώγονται, μη μένουν;

Πώς το λοιπόν όλα αυτά
να κόψω η κυρία.
Αυτά παιδιά ΔΕΝ κόβονται
αυτά, είν' ευτυχία.

Τί κι αν φαρδαίνει ο κώλος μου
και σπάν τα φερμουάρ.
Δεν με δεσμέυουν όλα αυτά
για να 'μαι μία στάρ.

Έτσι, μου λέω γλέντα το
και σκίστο το φαΐ σου.
Και λέω και στη ζυγαριά....
''τράβα μωρή γαμήσου..''

Τώρα αποθεώστε με......!!!!!!!