χιούμορ δεν έχουν στάλα,
και πάνω σου τα κόμπλεξ τους
να βγάζουνε τα μάλα.
Μίζεροι και γρουσούζηδες
με φούλ αποθημένα,
γιατί να φτάσουν δεν μπορούν
αγάπη μου, εμένα.
Μην φταίει η κρίση τάχα μου
κι η τόση υστερία,
ή μήπως φταίει η χρόνια
και κάργα αγαμία;
Μες στην κακία, βράζουνε
θυμώνουν που 'μαι ωραία.
Που να τους γίνει η τσουτσού
σαν φορητή κεραία.
Θέλουν να κάνουν, δεν μπορούν
πέφτουν, δεν ανεβαίνουν
στα πρότυπα που φτιάχνουνε
τ' άκυρα, πάντα μένουν.
Και ύστερα σου κλαίγονται
πως μοναχοί τους πήζουν,
για τα γαμήσια που περνούν
Δεν με αγγίζουν όλα αυτά
μακριά μου οι ρυτίδες.
Και διώχνω αυτούς που με χαλούν
καριόλες και αρχίδες.
Γιατί τα μέτρια μυαλά
τον άξιο μπροστά τους
καταδικάζουν, που περνά
απ΄τον ορίζοντά τους.
Κλείνω λοιπόν τα κόμπλεξ τους
σε ένα παλιό μπαούλο,
τους δίνω ένα χαμόγελο
παρέα με τον πούλο......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
:) :) :)