Το δίμετρό μου το κορμί
ν' απλώσει σαν τη γέφυρα
του Ρίου Αντιρίου.
Να πέσει ο ήλιος πάνω του
και να το κυβερνήσει.
Μαύρο να γίνει, γκάγκανο
χωρίς να ξεφλουδίσει.
Μες στο γιαλό να πλατσουρά
με όλη του τη χάρη,
να κοπανιέται, να γλιστρά
ωσάν το καλαμάρι.
Να ξανοιχτεί στα πέλαγα
και σε ρυθμούς υπτίου,
σφιχτό, πατάτα να γενεί
σαν του Νευροκοπίου.
Καράβια να το προσπερνούν
βαρκούλες και μαούνες.
Να το ζηλεύουν οι σαργοί
τα χέλια κι οι μπαρμπούνες.
Κι όταν θα βγει ακρογιαλιά
λίγο να χαλαρώσει,
αξία θα πάρει η αμμουδιά
εκεί, που θα ξαπλώσει.
Μάταια όμως, η βροχή
ήρθε και ο χειμώνας,
πουλόβερ ντύσαν το κορμί
της Βάνας, της γοργόνας.
Και δεν αντέχει, δε βαστά
ο πανικός το πιάνει,
θέλει μαγιώ και ξώφτερνο
άμμεσα για να γιάνει!
