πινέλα στην παλέτα,
μα ήσουνα αχάριστη
μωρή ρουφοκαβλέτα.
Τον κόσμο όλο γύριζα
και έστηνα τον πάγκο,
αλλού πηδιόσουνα εσύ
κι αλλού εγώ λουμπάγκο.
Ζωγράφιζα περαστικούς
τουρίστες στα λιμάνια,
ζήτησα και βοήθεια
απ' την Αννίτα Πάνια.
Για σένα που βασίλισσα,
κορώνα μου σε είχα.
Μάδησε ο πόνος την τσουτσού,
δεν μου 'μεινε ούτε τρίχα.
Για χάρη σου, για να 'σαι εσύ
μόνο ευτυχισμένη.
Τίποτα δεν εκτίμησες,
παλιομαλακισμένη.
Τότε, που ο νεροχύτης σου
κάργα είχε λερωμένα.
Και μου 'λεγες ''πλύντα εσύ,
έχω νύχια βαμμένα''.
Μπουγάδες έκανα σωρό
κι άπλωνα στην αυλή σου.
Για να μου κάθεσαι εσύ
να ξύνεις το μουνί σου.
Γυάλιζα τα πατώματα,
το μπάνιο, την κουζίνα
κι εσύ για μπάνιο πήγαινες
Λούτσα και Σαλαμίνα.
Και όλα αυτά, τώρα ξεχνάς
και παίρνεις δρόμο άλλο.
Πές μου μωρή αλήτισσα
τον έχει πιό μεγάλο;
Φύγε λοιπόν αφού το θές
μα μη γυρίσεις πίσω.
Τη νεκρική φιγούρα σου
ψωλού θα ζωγραφίσω.
Και μη μου πείς γιατί και πως
γιατί στο λέω σκέτα.
Στον κώλο σου οι ζωγραφιές,
θα μπούν και η παλέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
:) :) :)