...ΝΤΟΥΛΑΠΑ...

Άνοιξα την ντουλάπα μου
την αλλαγή να κάνω,
μελαγχολία με 'πιασε
σαν άλλαζα το ''πλάνο''.

Tα μάλλινα κατέβασα
και τις χονδρές, τις κάλτσες
μα έχω ακόμα στο μυαλό
καλοκαιριού μπουνάτσες.


Που μάζευα οστρακοειδή
βότσαλα και λουλούδια,
τώρα μαζεύω σέσουλες,
τα γαμημένα χνούδια.

Που μοναχά ένα μαγιώ
ήταν η φορεσιά μου,
πώς θα φορέσει τα βαριά
τώρα η κορμοστασιά μου!

Πώς θα στριμώξω το χυτό
το πόδι, στην μποτάρα!
Που είχε μάθει ξώπλατο
μέσα στη σαγιονάρα!

Πού αρμύρα από τη θάλασσα
στην κόμη έχει μείνει.
Τώρα θα κάνω εμετό,
μυρίζει ναφθαλίνη.

Που 'χα μια θάλασσα αγκαλιά
σαν γύρναγα αβέρτα,
τώρα θα έχω, μια άψυχη
μια μάλλινη κουβέρτα.

Αναστενάζω δάκρυα
μου έρχονται, κρατιέμαι.
Κάνε, μου λέω, υπομονή
θα φύγει, δε γαμιέται.

Κι έτσι με τούτα και μ΄αυτά
έκλεισα την ντουλάπα
μα όλα τα ρούχα μου, στενά
έγινα μία φράπα......