πρίν από λίγα χρόνια,
αρνιά γεμίσαν οι αυλές
και κόσμο τα σαλόνια.
Τα όργανα έπαιζαν χορούς
και για δική μου χάρη,
πόλεις χιλιάδες σφάζονταν
ποιά γόνο θα με πάρει.
Η κίνηση σταμάτησε
στης Κοκκινιάς τις στράτες,
εκεί που ήταν κάποτε
προσφυγικές παράγκες.
Ουρές ο κόσμος έκανε
να δεί την αφεντιά μου,
να προσκυνήσει την απλή
μοναδική ομορφιά μου.
Να δούμε λέγαν, την μικρή
πανέμορφη κουκλίτσα,
τα συχαρίκια να δωθούν
στη μάνα κυρά-Νίτσα.
Κι εκεί που όλοι γλένταγαν
τρώγαν και πίναν μπύρες,
ήρθαν να με προικίσουνε
απλόχερα κι οι μοίρες.
Η μια μου δίνει χάρισμα
σε όλη τη ζωή μου,
νειάτα να έχω κι ομορφιά
να σκάνε ο οχτροί μου.
Η δεύτερη μου δώρισε
λατρεία να λαμβάνω
κι αυτούς που με ζηλεύουνε,
να φτύνω και να κλάνω.
Κι η τρίτη η μεγαλύτερη
μου'δωσε το ταλέντο,
να έχω χάρη, τσαχπινιά
και φούλ ταπεραμέντο.
Κι αυτό που τώρα βλέπετε
δεν είναι τίποτ' άλλο.
Είναι ένα θαύμα της ζωής
και νούμερο μεγάλο.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
:) :) :)