Ο ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ!

Για δες τε πώς κατάντησα
ο μέγας νταβατζής.
Για μια γυναίκα, τριγυρνώ
άφραγκος, κουρελής.

Την πήρα από τα χαμηλά
της φτώχειας την κατάντια
κι ας γνώριζα πως τα σκατά,
δε γίνονται διαμάντια.

Μέσα στους δρόμους γύρναγε
δινόταν για την πλάκα.
Δεν το κατάλαβα ποτέ,
πως μ' έπιασε μαλάκα.

Την στόλιζα, την ντάντευα
σαν το μωρό στην κούνια
κι αντί να πεί ευχαριστώ
μου κρέμασε κουδούνια.

Πάντα παρών εγώ γι' αυτή
στα δύσκολα μαζί της.
Μα τελικά τί ήμουνα,
μια τρίχα απ' το μουνί της.

Δεν τον μετρούσα τον παρά
μπροστά στην ευτυχία της,
σαν την πηδούσα έτριζε
η πολυκατοικία της.

Φίλος της ήμουν, αδερφός
πατέρας, γιός και μάνα
και το εκμεταλλεύτηκε
η βρώμα, η πουτάνα.

Και τώρα που 'μεινα ταπί
φεύγει και μ' απαρνιέται,
μονάχος έμεινα κι αυτή
αλλού ξενογαμιέται.

Κι έγινα το περίγελο
του κόσμου, ένα σκουπίδι.
Εγώ, που σήκωνα τρακτέρ
με το 'να μου τ' αρχίδι.

Μα την ξεχνώ, και δάκρυα
γι' αυτήν άλλα δε χύνω.
Την γράφω απλά στον πούτσο μου
κι απ' την καρδιά την σβήνω.! ! !