και την οδό την ένδοξο του βίου μου τελειώσω,
είναι να με υψώσουνε μέσα σε μια πλατεία
και να με κάνουν άγαλμα και άλλα μεγαλεία.
Η μέρα δε η κρίσιμος ή της γεννήσεώς μου
να ορισθεί εξ' άπαντος επέτειος του κόσμου.
Παρέλαση να κάνουνε λόκ, ναύτες και φαντάροι
κι οι πόλεις να σκοτώνονται, ποιά γόνο θα με πάρει.
Τριγύρω να χοροπηδούν χορευτικά Ποντίων,
Θρακών, Πελλοπονήσιων, Κρητών μα και Κυπρίων.
Παντού η τσίκνα διάσπαρτη από τα παϊδάκια
ο κόσμος δε να πρήζεται, με μπύρες και σουβλάκια.
Να κόβουν βόλτες τα παιδιά, νιοί, κοπελιές και γέροι
σκύλοι, γατιά, καλόγεροι, ζευγάρια χέρι - χέρι
και θίασοι πολυμελείς να παίζουνε κοντά μου
τα γκράντε μου ποιήματα, τα έργα τα δικά μου.
Πολύστηλους διθύραμβους να γράφουνε στον τύπο
για μένα που 'δινα ζωή και στην καρδιά τον χτύπο
και τα κανάλια από νωρίς για μένα να μιλάνε
να κατουράνε πάνω τους, όσοι θα με κοιτάνε.
Τουρίστες απειράριθμοι να 'ρχονται στην πλατεία
να προσκυνούν το άγαλμα με δέος και λατρεία
κι όλος ο κόσμος να μιλά αυτό που ξεχωρίζει
να το κοιτά με προσοχή που τόσο του αξίζει.
Και εις το βάθρο το ψηλό που θα 'χει τ' άγαλμά μου
να έχει ένα τετράστιχο κάτω απ' τ΄όνομά μου:
"Του φέϊς η πεντάμορφη ποιήτρια μεγάλη
ψώνιο για χρόνια έζησε και μέγα καρναβάλι''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
:) :) :)